فراموش خانه

function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d10068419\x26blogName\x3dfaraamooshkhaaneh\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://faraamooshkhaaneh.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3dfr_FR\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://faraamooshkhaaneh.blogspot.com/\x26vt\x3d-6472266765814064866', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } });

شازده کوچولو

on risque de pleurer un peu si l'on s'est laissé apprivoiser

هول نکن! چیز خاصی ننوشتم. همان جمله همیشگی خودمان است.
" آدم اگه اجازه داد اهلی‌ش کنن. خواه ناخواه خودش را به این خطر انداخته که کارش یه روز به گریه کردن بی‌افته. "

همین.

vendredi, mai 26, 2006 | نظرات (23)

__________________________________________________________________