 |
| |
|
|
|
مشق روز و شب
گمان‌ام در این روزهای مه‌گرفته سخت، در این روزهای هیچ نداشتن، در این روزهایی که گاه، کاه، کوه می‌شود برای‌مان، همین شعر، فقط و فقط همین شعر بتواند مرا سرپا نگه دارد و شاید هم تو را.
من این شعر را می‌پرستم. نیازی هم به توضیح اضافی نیست. هرچند بار هم که لازم باشد این‌جا خواهمش نوشت.
فکر می‌کنم آدمی هرچه‌قدر هم بی‌اعتقاد به آرمان و ایدئولوژی باشد، یک چیزهایی باید در زندگی‌اش اصل باشد. یک روزی هم فرا می‌رسد که باید به خاطر این اصول ایستادگی کند.
من این شعر را هرچند بار که لازم باشد این‌جا خواهم نوشت.
تا یادم بماند زندگی موهبتی است که فقط یک‌بار به آدمی داده می‌شود.
یادم بماند خودم باید بسازم‌اش.
یادم بماند صبوری مشق هرلحظه من است. حتی کنار تو.
و یادم بماند دیگر گله از تو نکنم که چرا شعر می‌نویسی، وقتی می‌خواهم حرف‌های دل‌ت را بشنوم.
چون ام‌شب فهمیدم که درد هرچه زخم عمیق‌تری به روح زده باشد، آدمی بیشتر سراغ شعر می‌رود.
ام‌شب فهمیده‌ام دل بزرگ یعنی چه...
این شعر را هرچند بار که لازم باشد این‌جا می‌نویسم. من باید بتوانم روی پاهایم بایستم.
در آستانه
بايد اِستاد و فرود آمد
بر آستان ِ دری که کوبه ندارد،
چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشي دربان به انتظار ِ توست و
اگر بي‌گاه
به درکوفتن‌ات پاسخي نمي‌آيد.
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشي.
آيينه‌يي نيک‌پرداخته تواني بود
آن‌جا
تا آراسته‌گي را
پيش از درآمدن
در خود نظری کني
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهم ِ توست نه انبوهي ِمهمانان،
که آن‌جا
تو را
کسي به انتظار نيست.
که آن‌جا
جنبش شايد،
اما جُمَنده‌يي در کار نيست:
نه ارواح و نه اشباح و نه قديسان ِ کافورينه به کف
نه عفريتان ِ آتشين‌گاوسر به مشت
نه شيطان ِ بُهتان‌خورده با کلاه بوقي منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بي‌قانون ِ مطلق‌های مُتنافي. ــ
تنها تو
آن‌جا موجوديت ِ مطلقي،
موجوديت ِ محض،چرا که در غياب ِ خود ادامه مي‌يابي و غياب‌ات
حضور ِ قاطع ِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزيرفروچکيدن قطره قطراني‌ست در نامتناهي ظلمات:
«ــ دريغا
ای‌کاش ای‌کاش
قضاوتي قضاوتي قضاوتي
درکار درکار درکارمي‌بود!»
شايد اگرت توان ِ شنفتن بود
پژواک ِ آواز ِ فروچکيدن ِ خود را در تالار ِ خاموش ِ کهکشان‌های ِبي‌خورشيدــ
چون هُرَّست ِ آوار ِ دريغ
مي‌شنيدی:
«ــ کاش‌کي کاش‌کي
داوری داوری داوری
درکار درکار درکار درکار...»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بي‌ردای شوم ِ قاضيان.
ذات‌اش درايت و انصاف
هياءت‌اش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودان ِ جاويدان در گذرگاه ِ ادوار داوری خواهد شد.
□
بدرود!بدرود! (چنين گويد بامداد ِ شاعر:)
رقصان مي‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.
از بيرون به درون آمدم:
از منظر
به نظّاره به ناظر. ــ
نه به هياءت ِ گياهي نه به هياءت ِ پروانه‌يي نه به هياءت ِ سنگي نه به هياءت ِبرکه‌يي، ــ
من به هياءت ِ «ما» زاده شدم
به هياءت ِ پُرشکوه ِ انسان
تا در بهار ِ گياه به تماشای رنگين‌کمان ِ پروانه بنشينم
غرور ِ کوه را دريابم و هيبت ِ دريا را بشنوم
تا شريطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدر ِ همت و فرصت ِخويش معنا دهم
که کارستاني ازاين‌دست
از توان ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
بيرون است.
انسان زاده شدن تجسّد ِ وظيفه بود:
توان ِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توان ِ شنفتن
توان ِ ديدن و گفتن
توان ِ اندُه‌گين و شادمان‌شدن
توان ِ خنديدن به وسعت ِ دل، توان ِ گريستن از سُويدای جان
توان ِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاع ِ شُکوه‌ناک ِ فروتني
توان ِ جليل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت
و توان ِ غم‌ناک ِ تحمل ِ تنهايي
تنهايي
تنهايي
تنهايي عريان.
انسان
دشواری وظيفه است.
□
دستان ِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدر ِ کامل و هر پَگاه ِ ديگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسان ِ ديگر را.
رخصت ِ زيستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتيم
و منظر ِ جهان را
تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمي حصار ِ شرارت ديديم و
اکنون
آنک دَر ِ کوتاه ِ بي‌کوبه در برابر و
آنک اشارت ِ دربان ِ منتظر! ــ
دالان ِ تنگي را که درنوشته‌ام
به وداع
فراپُشت مي‌نگرم:
فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم نداشت.
به جان منت پذيرم و حق گزارم!
(چنين گفت بامداد ِ خسته.)
__________________________________________________________________
|
|
|