این روزها دارم به این فکر می کنم عملکرد انسان ها در بعضی شرایط تا همیشه روی شانه شان سنگینی می کند.
پیشانی نوشتشان می شود.
هنوز می ترسم نام این عملکرد را اشتباه بگذارم.
می ترسم بگویم اشتباهاتی هستند که آدمی باید تا آخر عمر تاوانشان را بپردازد.
این روزها از خودم گاهی عصبانیم و گاهی خسته.
توان پرداخت بهای عقایدم را ندارم.
نمی دانم خبرهای مربوط به گنجی فکر مرا این چنین مشغول کرده است یا تلخی ناخواسته دوستی که زمانی نه چندان دور همه این دغدغه ها را در آغوشش واگویه می کردم.
دوستی که تلخی اش دوری آورده است.
